Μια μέρα πρέπει να χαθώ μες στα φιλιά σου
να με πιεί η αγκαλιά σου χωρίς επιστροφή.
Να γίνω ένα με το πιο παλιό μου σώμα
με πρώτο μου το χώμα που περπάτησα παιδί.

Απόψε όμως άστα φώτα σβηστά
κράτα με μόνο απόψε που’ ναι ζεστά.
Πάνω σου λιώνω άστα φώτα σβηστά
φίλα με, φίλα.
Απόψε όμως ας τη λύπη να βρει
μες στα φιλιά μας το καινούργιο πρωί
φίλα με, φίλα.
Σ’ όποιο δρόμο κι αν χαθώ
Πάντα, πάντα, πάντα εσύ ‘σαι η κατρακύλα.

Μια μέρα πρέπει όπως λιώνουν τα ρολόγια
να μη βρίσκω πια τα λόγια τα γνωστά τα ερωτικά.
Κι όπως θα τρέχω να πιαστώ απ’ τα τετριμμένα
να χαθώ μέσα σε σένα και να γεννηθώ ξανά.

Απόψε όμως άστα φώτα σβηστά
κράτα με μόνο απόψε που’ ναι ζεστά.
Πάνω σου λιώνω άστα φώτα σβηστά
φίλα με, φίλα.
Απόψε όμως ας τη λύπη να βρει
μες στα φιλιά μας το καινούργιο πρωί
φίλα με, φίλα.
Σ’ όποιο δρόμο κι αν χαθώ
Πάντα, πάντα, πάντα εσύ ‘σαι η κατρακύλα.

Μια μέρα πρέπει να μαζέψω ότι έχω
το μπορώ και το αντέχω στην παλιοζυγαριά
Καημό και φόβο και την πίστη μου σε κάτι
να το φορτωθώ στην πλάτη και να ρίξω τη ζαριά.