Αυτός που εργάζεται στο όνειρο
Ξεκινά απ’ την Ασκληπιού
Και κατηφορίζει στις γκρίζες ζώνες της Ιπποκράτους.
Τα βιβλιοπωλεία έχουν στα μέρη της Αθήνας
Χτισμένη την ιστορία της Ευρώπης.
Η Ευρώπη και τα στενά νερά του ποταμού του Λονδίνου
Στάζουν στο Τανίνη
Βρέχουν και διαβρώνουν την Ισαύρων
Ποτίζουν τα νεράντζια της Διδότου.
Οι κούφιοι γεμάτοι άνθρωποι
Αφουγκράζονται τον καπιταλισμό μας.
Έχουμε χτισμένη στην παλάμη
Ενός απογεύματος στην Μπενάκη
Τον χάρτη της Πράγας
Και τον τυφλό εραστή του αίματος,
Τον κουρέα της σκοτεινής πολιτείας.
Όλοι κάθονται παρέα στου Βολανάκη
Και στην Μπιμπλιοτέκ.
Κι είναι και κείνος ο χείμαρρος
Που κατεβαίνει την Ιπποκράτους
Ο χείμαρρος των ονομάτων.
Με ένα ευρώ παίρνεις Μπρεχτ
Η Σαλώμη και η γλυκιά επωδός
Φτάνουν το ένα ευρώ.
Και ο Σηκουάνας όλων των ποιητών
Αφρίζει στα φανάρια της Σόλωνος
Καθώς κατεβαίνει
Βρέχοντας το Youth Hotel
Και τον συμπαντικό μου έφηβο του Ποδηλάτου.
Ένας παράλογος παπάς
Κάθε μέρα αγοράζει προφιτερόλ απ’ το Πορτατίφ
Μιλώντας για την Παναγία των Παρισίων
Σαν να είναι τουρτίτσα με σχήμα καμπάνας.
Αυτός είναι ένας άγιος που ήρθε
Απ’ το ψηλό φλογοβόλο κερί
Της ευρωπαϊκής χαβούζας.
Αυτός είναι ο χριστιανός που φιλάει τ’ αγιασμένο πτώμα.
Πτώμα εσύ, πτώμα εγώ
Εσύ που άφησες τον τόπο σου,
Διασχίζοντας τη φτώχεια και τα σύνορα,
Η καρδιά που έρχεται από την άλλη πλευρά.

Οι προσφυγικές καρδιές
Οι αναπάντεχες από όνομα
Είναι οι λυρικοί τραγουδιστές
Τα θλιμμένα πουλιά
Που τραγουδούν
Ξαπλωμένα με τα παιδιά τους.
Διπλωμένοι,
Φαντάζονται την Αναγέννηση
Την Εργασία,
Τον Ανώτερο Άνθρωπο
Φορώντας τα υπόστεγα για ρούχα
Τα λιγοστά λεφτά για καπέλα.
Το όνομα αλλάζει
Χάνει την ανατολίτικη υφή του.
Ο Χαμίντ γίνεται Άγγελος
Ένα καράβι ερχομού φέρνει τον Άγγελο
Τον εξουσιαστή των ωρών

– Από πού έρχεσαι; φωνάζει το σκοτάδι.
– Έρχομαι απ’ τον ιρανικό πόλεμο, τη διπλή χαντζάρα
Τον κυνηγό των άγριων ζώων
Που σκίζει το χέρι της ελευθερίας
Σκίζει τις σάρκες
Στο όνομα του Εξουσιαστή της αγάπης.
– Θέλω να είμαι ελεύθερος.
– Ξεπέρασέ το!
– Αρνούμαι, αρνούμαι να ξεπεράσω κάτι που αγαπώ.
– Είναι η αγάπη ανώτερη της ελευθερίας;

Αρνούμαι να ξεπεράσω αυτόν τον άνδρα
Που ζει παράκτια στις νορμανδικές κατοικίες
Και σαν την επέλαση του ξένου
Έρχεται το πρόσωπό του μπροστά μου
Ενώ κατεβαίνω στις έξι το πρωί την Αλεξάνδρας.
Στο «Διαχρονικόν» καφέ των αδερφών
Εκείνος ξυπνάει εντός μου
Και με συντροφεύει αργότερα
Μέχρι το Πεδίον του Άρεως.
Έχει μηδενική φωνή
Και έναν αέρα δέντρου.
Σιωπηλή και αργή μάζα
Κινείται μαζί μου
Καθώς προχωρώ προς το ξημέρωμα.

Σ’ έχω μαζί μου ως το πρωί.
Στον ξαπλωμένο στη στάση του λεωφορείου
Βλέπω τα μάτια του πόνου σου.
Μάτια πόνου – η αναρχία.
Ένας επιθετικός πόλεμος
Όταν βλέπω στην είσοδο του πάρκου
Τους άντρες που άφησαν την οικογένεια πρωτοχρονιάτικα
Για να διασκεδάσουν άλλα παιδιά, όχι τα δικά τους.
Να διασκεδάζεις
Να φροντίζεις
Να εργάζεσαι
Αυτό που ξέρεις να κάνεις στον ιδιωτικό χώρο
Αλλά που η κοινωνία των ανταλλαγών σε περιορίζει
Και ορίζει να τα παρέχεις στον ξένο.
«Δεν φροντίζουμε τον δικό μας
Όσο τον ξένο
Και έτσι πρέπει!»
Ο δανεικός γονιός έχει στο δέρμα του
Τον επιζήσαντα της κοινωνίας.
Απόβαση στις ακτές
Που τα εδάφη θα είναι πιο ευάλωτα.
Η ευγενική κατανομή των δυνάμεων στην κοινωνία
Η ευγενική συγκατάθεση
Η προσφορά στο σύνολο
Το σύνολο που ρυθμίζει την κοινωνική μας υφή.
Χαμίντ, Άγγελος ή Μπρεχτ
Όλοι εσείς μεταξύ θάλασσας και ακτής
Πρώτοι βρέχετε την ιστορία:
Απ’ τη μαρτυρία μέχρι την ποίηση
Απ’ το μανιφέστο μέχρι τη μουσική
Απ’ την αλληγορία μέχρι την κτηνωδία του πίνακα του Μπέικον.

Είναι κάτι μεγάλο αυτό που κατεβαίνει κάθε μέρα την Πανεπιστημίου
Το νερό φτάνει στα γόνατα
Το φορτηγό κουβαλάει τα πληγωμένα ζώα
Το πινέλο ξαναγεμίζει τα κενά της ιστορίας:
Κατεβαίνει η ορδή της ιστορίας.
Όλα τα πρόσωπα του ονείρου και του εφιάλτη
Οι μακραίωνοι κάτοικοί σου!

(Απόσπασμα από το συνθετικό ποίημα «Οι καρδιές των ζώων»)