Δυο αδερφάδες σμίξανε
σε ξέφωτο δισταύρι
κι αφού ε-φιληθήκανε (οι αδερφάδες)
ε-πιάσανε κουβέντα :

«Πως τα περνάς μωρή αδερφή ;
στη γειτονιά που μένεις!
Έχεις στεριώσει σπιτικό ;
ή ζεις α-μονάχη σου!»

«Δεν έχω στέσει σπιτικό,
μήδε φαμίλια έχω,
α-μοναχή ξεκίνησα
κι α-μονάχη μου μένω!
Κι όπου παντίξω σπιτικό,
παλεύω να το κλείσω!
Κι όπου παντίξω έρωτα,
να τον-ε σι-ο-χαλάσω!
Μόνο ο-ντε βλέπω α-μοναχό,
γελά το πρόσωπο μου
και νοιώθω πως ταιριάζουμε,
(έτσα το νοιώθω)
και του κοντό-σιμώνω!

Για πε μου ε-δα (κι εσύ αδερφή);
Πώς τα περνάς ;
κι ήντα ‘χεις καμωμένα ;
Έχεις στελιώσει σπιτικό;
και φαμεγιά μεγάλη;;»

«Και σπιτικό ε-στέλιωσα
και φαμεγιά μεγάλη!
Κι όπου κι αν γ-‘κούσω μάχιτες,
πηαίνω να τως τα σιάξω!
Κι όπου κι αν γ-‘κούσω χωρισμό,
παλεύω να τσι σμίξω!
Κι ο-ντε παντίχνω α-μοναχό
λυπούμε και δακρύζω,
γιατί δε θέλω α-μοναχός
κιανείς στον γ-κόσμο να ναι!»

Κι αφού ξαναφιλήθηκαν
(οι αδερφάδες)
ε-πήρανε τη στράτα!
η ΜΟΝΑΞΙΑ για το βουνό
κι η ΑΓΑΠΗ για την πόλη.