Μ’ ένα τσιγάρο τίμιο ξύλο
εκόπηκες σαν στάχυ
στης ζωής τον αλωνάρη
κι έγινε το καλοκαίρι
νύχτα με χιόνι το Γενάρη.

Από τα μάτια μου εξόδεψα το φως
κορνίζα για να κάνω στη μορφή σου,
να φέγγεις μες στη νύχτα σαν Χριστός
να βλέπει ο κόσμος την πληγή σου.

Από τα χείλη σου ταξίδευαν πουλιά
του κόσμου το σταυρό για να σηκώσουν
και έγινες αγάπη, δίκιο, λευτεριά
τον ήλιο τα παιδιά να ανταμώσουν.

Μ’ ένα τσιγάρο τίμιο ξύλο
άγια εικόνα της γενιάς μας
που να σε βρω, πως να σου στείλω
τώρα ρε φίλε την καρδιά μας.