Πώς έγινα τόσο φιλότιμη; Ήμουν πάντοτε έτσι;
Τριγυρνούσα παιδί με μια μικρή σκούπα κι ένα ξεσκονόπανο,
καθαρίζοντας όλη την ξένη βρομιά
ή έξω στην αυλή με μια παλιοτσουγκράνα,
ξεβοτανίζοντας τους κήπους των άλλων
–μ’ ένα φύσημα η βρομιά επανήλθε, τα ζιζάνια ξεφύτρωσαν,
παρά τις προσπάθειές μου–
και όλο αυτό το διάστημα μ’ έναν μορφασμό αποδοκιμασίας
για την ανευθυνότητα των άλλων και τη δική μου σκλαβιά.
Δεν εκτελούσα τα καθήκοντα με τη μεγαλύτερη προθυμία.
Ήθελα να βρίσκομαι στο ποτάμι, ή να χορεύω,
αλλά κάτι με κρατούσε απ’ τον σβέρκο.
Αυτό έγινα, έπειτα από χρόνια, ένα ναυάγιο με κόκκινα μάτια
διότι ό,τι έπρεπε να τελειώσει δεν τελείωνε και καθόμουν ως αργά,
βλοσυρή σαν φίδι, με άφθονο καφέ,
πλήθος από μουρμουρητά και επιπλήξεις και η προτροπή:
Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι!
κι ήταν το χέρι μου που εκτινάχτηκε.

Μα τώρα παραιτήθηκα. Χαντάκωσα την ηχώ μου.
Αποφάσισα να φορέσω γυαλιά ηλίου, κι ένα κολιέ
με χαραγμένη τη χρυσή λέξη ΟΧΙ
και να τρώω άνθη που δεν μεγάλωσα.
Παρ’ όλα αυτά, γιατί αισθάνομαι τόσο υπεύθυνη
για τον θρήνο διαλυμένων σπιτιών,
για γενετικές ανωμαλίες και άδικους πολέμους,
και την απαλή, αβάσταχτη θλίψη
απόσταγμα από μακρινά αστέρια;