Ο τραγουδιστής της κουκουβάγιας περιπλανιόταν μέσα στο σκοτάδι.
Για μια ακόμη φορά δεν είχε κερδίσει ένα βραβείο.
Ήταν κάπως έτσι και στο σχολείο.
Προτιμούσε τις θαμπές γωνιές, να καμουφλάρει τον εαυτό του
με τα μαλλιά και τ’ αυτιά των άλλων,
και να σκέφτεται τα μακρά φωνήεντα, και την πείνα,
και την πίκρα του βαθιού χιονιού.
Αυτή η διάθεση δεν έλκει καμία λάμψη.

Τι συμβαίνει με μένα; ρωτούσε τις σκιές.
Αυτή τη φορά ήταν οι σκιές των δέντρων.
Γιατί έχασα τη γραμμή της ζωής μου;
Εμπιστεύτηκα τις σιωπές σου.
Επέτρεψα την απονιά
και την κυριαρχία των φτερών.
Κατάπια ποντίκια.
Τώρα που είμαι στο τέλος, άδειος
από λέξεις, με κομμένη ανάσα,
δεν με βοήθησες.

Περίμενε, είπε η κουκουβάγια αθόρυβα.
Μεταξύ μας δεν υπάρχουν επιβραβεύσεις.
Τραγούδησες από ανάγκη,
όπως κι εγώ. Τραγούδησες για μένα
και το δασύλλιό μου, το φεγγάρι μου, τη λίμνη μου.
Το τραγούδι μας είναι ένα τραγούδι νυχτερινό.
Λίγοι μένουν ξύπνιοι.