Αλλάζεις τον έρωτα
πιο βαθύ κι απ’ του νου το γαλάζιο,
αυτόν που διατρέχει την έρημο ανάποδα
με το κεφάλι στη γη και το σώμα στ’ αστέρια,
οκτάγωνη λαίλαπα σαρώνει το στόμα,
αστερισμός της Παρθένου και κριάρι του Δία
δες πώς κρατιέται ο σίφουνας σαν κάνει σκοπιά.

Περπάτα αγέρωχα σε τροχιά λαιμητόμου
να φέγγουν τα κρίματα, να λάμνουν οι στράτες
κι εσύ δισκοβόλος της λήθης αμέτοχος
στοχάσου εξαπτέρυγα στης γης την τριχιά.