Ανοξείδωτα όνειρα
συντηρούν ελπίδες
που τσιγαρίζονται
στο λάδι της υπομονής,
βράζουν στο ζουμί τους,
αλατίζονται σε δάκρυα
και σερβίρονται
σε πιάτα ανέχειας.
Καταναλώνονται
σε βάθος χρόνου
κι αφήνουν γεύση
πανάκριβης μούχλας
στους κάλυκες της ζωής
που εντρυφούν στη μοναξιά.