Αιωροβατώ
πάνω από ξύλινους φράχτες
ώριμου χωραφιού.
Η όψη σου ωχρή
ματώνει παπαρούνες.
Προσκυνώ
τους αιώνες της προσμονής
Επτά
όσα τα χρόνια της ζωής.
Το κορμί σου σκέπασαν φιλιά,
ρόδα και πικροδάφνες.
Στην αγκαλιά σου τώρα
τα κρίνα λιγοθυμούν
κι οι ασφόδελοι σε οικτίρουν.
Μαρία το όνομά σου
κι ο ευαγγελισμός σου
Ελένη της επιστροφής.
Μα εσύ δεν ήσουν παρά μια Περσεφόνη
στα άδυτα της γης.