Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω,
ό,τι και να αφήσω
να κυλήσει από τη γλώσσα μου,
γίνεται κραδασμός ακέραιης σιωπής,
δάκρυα θρυμματισμένου αχάτη
στου δειλινού το κοφτερό δρεπάνι
και στης εσθήτας τις λευκές πτυχές.
Ό,τι και να λησμονήσω
στου λιμανιού την πέτρινη προβλήτα,
θα το κρατώ στις χούφτες
της αμέριμνης ψυχής
και στα χλωμά φιλιά του αποσπερίτη.