Θυμάμαι τη θάλασσα
την άμμο να γλείφει ερωτικά
και την Ισμήνη
πέτρινο είδωλο
στη λίμνη των δακρύων
να πλέκει άναρθρες κραυγές
με τους θυμούς ανέμων
στεφάνι από άνθη κέρινα
για κείνους που λησμόνησε
σε ξέμπαρκα λιμάνια.
Μην ξημερώσεις, θάνατε,
οι γλάροι σε γητεύουν
με θρήνο απόκοσμο πετούν
τους κύκλους τους χαράζουν
και ξενυχτούν ανείδωτοι
πάνω σε φάρο σκοτεινό
σε τύμβο ραγισμένο.