Έβρεχες τους αστράγαλους
στης θάλασσας το κύμα
κι ο άνεμος σου χάιδευε
το ολόλευκο φουστάνι.
Στα εβένινα μαλλιά
σκάλωναν αστερίες
κι απ’ τη ματιά σου ο ορίζοντας
έπαιρνε το μαβί.
Μα, κύματα σε πλάνεψαν
κι άφησες το ακρογιάλι
με δίχτυα όπου κεντήσανε
όνειρα οι Πλειάδες.
Θαλασσοθρήνητη ομορφιά,
γλυκοφιλούσα κόρη.