Το φως στο δωμάτιο μου θυμίζει την ομίχλη της Μόσχας. Η σκιά στον τοίχο κάτω απ’ το σκουριασμένο καρφί δηλώνει μια εικόνα που λείπει. Στη σκάλα έχουν κρεμάσει μια ομπρέλα σε αποσύνθεση. Βρέχει πάντα πάνω στο κεφάλι του σκύλου.

Κρατάω στο χέρι το κλειδί του παλιού μου σπιτιού που δεν ανοίγει πόρτα καμιά. Στον δρόμο συνομιλώ με την Αγία Αικατερίνη. Εσύ αυτοπυρπολείσαι πάνω στο μπρούντζινο άλογο κάθε απόγευμα στις επτά κι εγώ σε νοσταλγώ σαν ξεχασμένη πατρίδα. Δεν φταις εσύ. Φταίει αυτή η μονότονη μουσική που μας κάνει λυπημένους· τα αποξηραμένα λουλούδια στο βάζο. Και το τηλέφωνο που ποτέ δεν χτυπάει.