Λοιπόν, ας συνοψίσουμε…
Περπατάω στα δυο μου πόδια
γιατί κάποιος μακρινός μου πρόγονος τόλμησε
ν’ ανασηκωθεί και να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο.
Η φλόγα της τέχνης πάλλεται μέσα μου
γιατί οι πρώτοι αφηγητές του κόσμου τόλμησαν
να σχεδιάσουν σε σπηλιές, τη θυσία, με κάρβουνο.
Μπορώ να καταγράψω τη σκέψη μου
γιατί αρχαίες φυλές τόλμησαν
να θέσουν σύμβολα και όρια φωνητικά
στους ήχους και στην έκφραση.
Έχω επίγνωση της φιλοσοφικής θνητότητας
και της θεολογικής αθανασίας
γιατί κοινωνίες χιλιάδων χρόνων τόλμησαν
να ψηλαφίσουνε το ανύπαρκτο.

Λοιπόν, ας συνοψίσουμε…
Η ποίηση όλο απαιτεί πυκνή ανακεφαλαίωση του κόσμου μου.
Η ποίηση όλο με ρωτά
Εσύ μικρέ και άτολμε επίγονε,
ασήμαντε θεατή της ζωής,
άγριε θιασώτη της ματαίωσης
τι θα μπορούσες να τολμάς;
Κι εγώ της απαντώ μ’ αυτό το ελάχιστο που μόνο τολμώ·
γράφοντας ένα ποίημα δειλό με τίτλο «Ανακεφαλαίωση».