Οι ορίζοντες που απέμειναν να αντικρίσουμε
δεν είναι τόσο μακρινοί όσο ελπίσαμε.
Οι πόλεις που απέμειναν να διαβούμε
δεν είναι τόσο όμορφες όσο ονειρευτήκαμε.
Κι εμείς, μεγάλοι πια μα τόσο ανυπόφορα μικροί
ακολουθούμε το ρεύμα που μας πάει και μας χωρίζει.
Και ποιος μπορεί να μας γλιτώσει από τη μοναξιά
που όλο βαθαίνει;
Ποιος να μας κλείσει προστατευτικά
στα δυο του χέρια;

Μπορεί τόσο επιδέξια να μας μπερδέψει,
να αγριέψει όλο το μέσα μας, να μας αδειάσει,
να σκίσει τις καρδιές, τις σάρκες μας,
να μας σπαράξει
και σαν νικήτρια ζητωκραυγάζει
πάνω απ’ το άδειο μας, νεκρό κουφάρι·
η μοναξιά που όλο βαθαίνει
τον ίσκιο των πραγμάτων στα όνειρά μας.