Είμαστε της μοίρας τα γραφτά μας.
Ζήσαμε πολύ· τόσο που κιτρίνισαν τα φύλλα μας
κι ασπρίσαν τα μαλλιά μας
κι ακούσαμε τη μελωδία της ζωής μας
ν’ ακολουθεί ξένες ζωές.
Άπιστη μουσική που πια δεν χτυπάς το πλήκτρο
στην φλέβα.

Θα μεγαλώσουν τα παιδιά που δεν κάναμε
ορφανά απ’ όνειρα.
Θα καταναλώνουν λιπαρές πληροφορίες,
θα κοιμούνται στα σκοτάδια της γνώσης,
υπνωτισμένα από το εκκρεμές της επιστήμης,
θα ξυπνάνε σε κόσμο που δεν θέλησαν
για να ερωτευτούν απ’ την αρχή
το νάρκισσο εγώ τους,
θα θυσιάζονται αυτάρεσκα σε νεκρά είδωλα
για να αναστηθούν με το πρώτο φως της λάμπας·
μα τα βράδια θα πεθαίνουν και πάλι ηρωικά
για ιδέες που δεν σκέφτηκαν ποτέ τους,
για σημαίες που συμβόλιζαν το λάθος.
Για πάντα ορφανά απ’ όνειρα,
τα παιδιά που δεν κάναμε.