Γράφω ένα ποίημα·
δεν είναι να στο διαβάσω, δεν είναι να στο πω
περισσότερο με επιστολή στον εαυτό μου μοιάζει
παρά με κείμενο προς δημοσίευση·
μα θέλεις το πιστεύεις,
η δημιουργία η πιο αληθινή
πάντα ανεπίδοτη επιστολή θυμίζει
που όλο παραλείπει ο παραλήπτης εαυτός μας.

Έτσι, αυτό το ποίημα
δεν είναι να το διαβάσω, δεν είναι να το πω·
μάλλον για να το στείλω πίσω
στον άμυαλο αποστολέα του που άφησε να του ξεφύγει
μάλλον γι’ αυτό το έπλασα, μόνο για να το δω·
κι ας διαφωνούν αποστολέας και παραλήπτης
ποιος ήταν ο σκοπός·
μάλλον, ήταν μόνο για μένα
και για τον άγνωστό μου –ακόμη- εαυτό.