Μ’ είχε κουράσει η σκυφτή ομίχλη της,
η σιωπηλή μελαγχολία της.
Η ομορφιά της χάθηκε κάπου στα είκοσι χρόνια·
ίσως πριν καν αρχίσω τις σπουδές μου.

Και με εξάντλησε η βόλτα στην παραλία,
οι δύσκολοι χειμώνες της,
η βυζαντινή αρχοντιά
που στριμώχτηκε στην αντιπαροχή,
το κέντρο και η αγορά της,
κερήθρα να βουίζουν αργόσχολα οι μέλισσες,
τα φοιτητικά της στέκια, που δεν μαρτυρούν πλέον,
παρά μόνο, το περιορισμένο ρεπερτόριό της
και τις αδιέξοδες εξόδους μου.

Με εξουθένωσαν
οι στριμωγμένες αστικές συγκοινωνίες της,
η ακίνητη κίνηση των δρόμων,
τα τόσο ίδια μεθυσμένα πρόσωπα
των πρώτων της ξενύχτηδων
και ο βαρδάρης
που δεν καθάρισε ποτέ την μνήμη απ’ τη συνήθεια.

Μ’ είχε κουράσει πολύ η σκυφτή ομίχλη της.
Μα να· κάθε φορά που στα όνειρά μου
βλέπω ομίχλη,
κάπου εκεί θα ξεφυτρώσει λευκός ο πύργος,
νέα η παραλία, παλιοί οι φίλοι.
Και είναι τότε που σταματάω να φοβάμαι·
με συνεπαίρνει, άλλωστε, τόσο πολύ, η ιδέα,
ότι επιτέλους γυρίζω σπίτι