Τώρα δα, μου ’ρχεται να γράψω μια αισιόδοξη
ελεγεία περί κομψότητος και άλλες ευτυχίες.
Όχι γιατί κάτι απ’ όλα δεν έχει συμβεί, αλλά διότι
με προκαλεί η συντριβή μου καθώς μεθάμε
τα δυο μας συνειδητά,
χωρίς αιδώ.
Βαριέμαι όμως τις φλυαρίες- την ειρωνεία τού θριάμβου
εκ δεξιών· τις κριτικές τής θλίψης εξ αριστερών- κι ύστερα
αντιλαμβάνομαι στη μπάρα μια ισορροπία ασθμαίνουσα
με ρούχο στενό να ξεχειλίζει επιθυμίες- κινήσεις
σε βυθό αιμορραγίας.
Γυμνή πρόκληση στην ασάφεια του χρόνου κρεμασμένη,
μάτια να ρωτούν αν θα
μπορούσα απόψε να ερωτευτώ ένα σφαχτάρι.