Ζέστη λες και η μέρα άρχισε απ’ το μεσημέρι.
Η πλατεία μυρίζει μαγιά και κάτουρο. Σκουπίδι μπύρας,
ξινισμένο πιττόγυρο, αποτσίγαρα και γλυκόζη κάρβουνο1
μα πώς μου ’ρθε τώρα αυτό με τη γλυκόζη, καθώς
παρατηρώ το κεκαυμένο στις αιχμές.
Πεθύμησα μία γουλιά ρακή κι αλάτι απ’ τα χείλη σου,
δίχως προστασίες, δίχως το ρούχο της υποκρισίας,
βαμμένο λεμόνι κόκκινο, γλυκόξινο καυτό φιλί,
και τα προσωπεία ποδοπατημένα στην άσφαλτο
να βγάζουν τα σωθικά μας.
Μα γράψε μου κι εσύ κάτι όμως.