Η στεριά μου κατεβάζει τις μπόρες της με χείμαρρους,
όταν έχει καιρούς δηλαδή, για να πούμε όλη την αλήθεια,
το λάθος και το ψέμα να ποτίσουμε.
Κι ύστερα η ερυθρόμορφη καρποφορία των δρυμών και
το κόκκινο κρασί των πεδίων, αιμορραγούν στη θάλασσα ·
αυτόν τον αντιγραφέα τ’ ουρανού· κάποτε κάποτε
ορμώμενου από τη λογική της άλμης.
Και τότε, ναι τότε μόνο, τα χέρια σου, τα χέρια μου, καθώς
βυθίζονται στην απεραντοσύνη της δίψας, η ζωή πατά
με επίγνωση τα πόδια της στη γη.
Αδελφοί εν fb, συνοδοιπόροι μου στο άυλο, βαδίζω
και τ’ ομολογώ: πλούσιος ειμί της έκπτωσης
στην εποχή.