Περάσαμε μέσα από το ποτάμι
το νερό ήταν παγωμένο
κρατημένοι από το χέρι
Στο ξέφωτο το νερό σχημάτιζε μικρές λίμνες
και ονειρικούς καταρράκτες
οι νύμφες κρύφτηκαν
στο πέρασμα του έρωτα
Τα μαλλιά σου πλούσια και μαύρα
άστραφταν στον ήλιο
οι φτέρες του δάσους
στεφάνωναν τα κορμιά μας
Ας κρατούσε για πάντα
αυτό το ρίγος
αυτή η δροσιά της αγάπης
Τα φασκόμηλα μας μεθούσαν
και τ’ αηδόνι μάς συντρόφευε
ο θάνατος δεν είχε καμιά θέση
στο μεθύσι μας
Τον είχαμε καταργήσει
Δυο μικρές αθάνατες υπάρξεις
μπλεγμένες στον ιστό της αράχνης