Ήτανε λέει αμπέλια
σε μία πράσινη κοιλάδα
κι από κάτω αρχαία μνημεία
κρυμμένα αιώνες
Αγάλματα γυναικών
και ανδρών θλιμμένα
και όμορφα σπίτια κάστρα
και πράγματα καθημερινά
Ένα παράπονο κάθε βράδυ
ακούγονταν σα τραγούδι
σα μοιρολόι
Με το κρασί θόλωναν
οι εικόνες
Τα πρόσωπα έσπαζαν
μες στο γυαλί
Σκουριασμένα καρφιά
έκλειναν τις πόρτες
Οι σκιές αποτελείωναν
το έργο του χρόνου
Μία αχτίδα ήλιου
ξέφευγε πάντα