Όταν μένεις μόνος
σε άδειο σπίτι
και σε πλακώνει
το κρύο σώμα
μίας σκέψης θλιβερής
Όταν κολλάς σ’ αυτήν
σα χταπόδι στο βράχο
κι η θάλασσα σε δέρνει
και σε τραβάει με τα μάγια της
Τότε έκτος ελέγχου
μπορείς να βγεις έξω
περπατώντας να τσαλακώσεις
αυτή τη σκέψη που είναι
κάτι γκρίζο κι ανεύθυνο
όπως η βροχή
που αναίτια μας προκαλεί
να εστιάσουμε πάνω της
τη θλίψη