Θα πιούμε τον καφέ μας
στη Δυτική Θεσσαλονίκη
Κάτω από τα λευκά καζάνια
του πετρελαίου
Στον ίσκιο του θανάτου
Στο λευκό καπνό των φουγάρων
Στη λίμνη με τα νεκρά πουλιά
να ψάξουμε τη χαμένη ομορφιά
μίας σιωπηλής άνοιξης
Να είναι νύχτα
μη δούμε τα κορμιά μας
να βάφονται μαύρα
σαν τους κορμοράνους
Το φεγγάρι θα πνίγεται
στα δηλητήρια
Το λευκό θα έχει χάσει
την αθωότητά του
Η αύρα θα αναζητά τη θάλασσα
Κι όλοι μας στις καφετέριες
με μάσκες
θ’ ανταλλάσσουμε την ψυχή μας
με τη μυρωδιά του καφέ
του βασιλικού και του ρόδου