Ζωγράφιζα με το στόμα
έχοντας χάσει τα χέρια
κι οι ζωγραφιές μου
ήταν αθώες σαν τα σπιτάκια
τα παιδικά
Μόνο για κόκκινο το αίμα
κι όσο για μαύρο
την ψυχή μου
Ξύπνησα με χέρια πονεμένα
στόμα ξερό
χείλη δαγκωμένα
Με κοίταγες
έγερνες πάνω μου
και έλεγες
πόσο ανάλαφρα κοιμόμουν
και πόση μου έδινες αγάπη
και λαχτάρα
ενώ στο όνειρο έβλεπα
τη ζήλεια
και το καλά κρυμμένο
μίσος