Γυναίκα του καιρού μας
μοντέρνα Πυθία
Μασώντας τσίχλες
και πικροδάφνες
κοντά στο τζάκι,
μισοπνιγμένη
στους καπνούς
της επαρχιώτικης πλήξης
Καταβροχθίζοντας σνίτσελ
κι ομίχλη από άγραφους στίχους
Γυναίκα που υποτάχτηκες
στων παιδιών σου
την ανάσταση
Ζυμώνοντας αέρα, ήλιο, μέλι
και δάκρυα
Πόσο πίσω έμεινες
ατενίζοντας την τράτα
να χάνεται αθόρυβα
παγιδεύοντας ασημένια ψάρια
και όνειρα χρυσαφιά
σα σύννεφα γαντζωμένα
σε μοναχικό κατάρτι