Δύο και δύο ίσον τέσσερα,
τόσο απλά.
Αυτό είναι καλό,
αυτό κακό,
στα είκοσί σου χρόνια
βλέπεις το άσπρο άσπρο
και το μαύρο μαύρο.

Έπειτα μεγαλώνοντας
παρατηρείς τις αποχρώσεις,
πόσο κακό είναι ανάμικτο με το καλό,
πώς μερικές φορές
το δύο συν δύο μας δίνει τρία ή πέντε,
γίνεσαι διαλλακτικός,
κατανοείς,
μπορείς να συγχωρείς.

Έπειτα κι άλλο μεγαλώνοντας
βλέπεις
πώς ξεθωριάζουν τα χρώματα του κόσμου,
πόσο μακριά σου στέκονται
αυτά που οι άλλοι λένε «καλό», «κακό»,
πως τελικά
δύο συν δύο ίσον άπειρο.

Στην άκρη στέκεσαι κι ακούς
του κόσμου τον αχό,
γιατί όλη αυτή η φασαρία, αναρωτιέσαι
τώρα που οι χυμοί σου λιγοστεύουν
κι έχεις πια βαρεθεί.

Δύο συν δύο ίσον τίποτα,
ανέβηκε στον ουρανό η σελήνη,
άρχισαν τώρα οι προσευχές
και τα παράλογα.