Νύχτα,
σβησμένο το μαγκάλι,
από το δρόμο ερχόταν
στο δωμάτιο
λίγο φως,
έκανε κρύο
και φυσούσε έξω,
ο αέρας έμπαινε
με συριγμούς στο σπίτι
-μια συντροφιά
στη μοναξιά
μαζί κι ο ρόχθος των κυμάτων,
έτσι όπως έσπαγαν
στα βράχια της ακτής.

Έτσι δεν άκουσα,
ήταν αδύνατο ν’ ακούσω
τη βουή,
τον πάταγο του χρόνου
που τα σάρωνε όλα
κι έμειναν τώρα
αδειανά τα χέρια μου
και η μνήμη μου βαριά.