Ο αγαπημένος μου διαβαίνει
μέσα σε σκοτεινές σπηλιές,
ψυχές στους τοίχους κολλημένες
σαν νυχτερίδες τρεμουλιάζουν,
τα σκαλοπάτια κατεβαίνει,
πάει ολοένα πιο βαθιά.

Αγαπημένε μου,
προχώρα,
μη φοβάσαι,
θα βρεις εκεί πολλούς
που κάποτε
σαν το δικό σου τώρα σώμα
είχαν ωραία σώματα.
Θα γίνεις σαν κι αυτούς κι εσύ,
πράσινος,
σκοτεινός,
σιγά-σιγά θα γίνεις μια σκιά,
θα ενωθείς με κείνους
που αγάπησα
και καταβρόχθισα.

Πάει,
κατεβαίνει ο αγαπημένος μου
όλο και πιο βαθιά…