Βαθιά μεσάνυχτα, βγαίνει στους δρόμους
η ξαγρύπνια σου,
διασχίζοντας την κοιμισμένη πόλη.
Έξω απ’ τις πόρτες τους ξένους ύπνους
αφουγκράζεται,
πίσω απ’ τους τοίχους τις ανάσες
που ανθίζουν στο σκοτάδι, όλο χρώματα.
Άλικο του έρωτα
και τριανταφυλλί απ’ του μωρού τα ρόδα.
Ώχρα από της αρρώστιας το προσκέφαλο,
η μελανιά απ’ τον πόνο της απώλειας
και το σταχτί της έγνοιας κατακάθι,
σμίγουνε όλα μαζί, διαλύονται
μες στο λευκό της άυπνής σου νύχτας…