Τίποτα στη ζωή της
και στην όψη της
δεν επαλήθευε
όσα υποσχόταν
το όνομά της.
Σκουρόχρωμα όλα
πάνω της.
Μόνο πίσω από τούς
χοντρούς φακούς
σπίθιζε κάπου κάπου
ένα χαμόγελο
κι η ξεχασμένη λάμψη
μιας ζωής που είχε
για άλλους ξοδευτεί.
Πνίγηκε στη θάλασσα,
δίχως κανείς να καταλάβει πώς,
το πρώτο πρωινό του Αυγούστου.

Στην επιστροφή, στο πούλμαν,
στην άδεια θέση δίπλα στο παράθυρο,
κάτι κέρματα είχαν γλιστρήσει
από την τσέπη της ρόμπας της
Καθώς ξεντυνόταν
για να πέσει στο νερό
θα είχε τον νου της
να τα βρει γυρνώντας…