Όπως το κέρμα που αφήνεις
στου ανάπηρου την ανοιχτή παλάμη
κι ύστερα φεύγεις βιαστικά,
ένοχα κουβαλώντας πάνω σου
την αρτιμέλειά σου.
Έτσι καμιά φορά
και με το ποίημα,
σαν πας ν’ αγγίξεις ξένο πόνο,
ένοχα και δειλά το γράφεις.
Κλεφτά μαζί με τη συμπόνια
γλίστρα ασυναίσθητα κι η σκέψη
πως κάτι άλλο δικό σου
κείνη την ώρα ξεχρεώνεις,
πιο εύκολα όμως
κι από απόσταση ασφαλείας.
Όσο κι αν σ’ έχει βασανίσει ο στίχος
μέχρι να στρογγυλέψει και να λάμψει
πάνω στο χέρι που η λύπη του άλλου
σου έχει απλώσει…