Ίσως η επίμονη προσήλωσή του πάνω μου
ή ίσως μόνο η ματαιοδοξία μου,
ίδια να κρατηθώ μέσα στο χρόνο,
να ’ταν εκείνο που με τράβηξε
προς την απόχη του συλλέκτη
και μ’ έφερε εδώ πέρα,

εδώ , όπου δεν είμαι πια
παρά μονάχα δείγμα από ένα είδος
και υπάρχω πίσω απ’ το γυαλί
σαν μια φωτογραφία του εαυτού μου·
από το χρόνο ξεκομμένη, ακίνητη
ανήμπορη ν’ αλλάξω ή να πετάξω
Παγιδευμένη μέσα στη διάρκεια
Άφθαρτη και νεκρή συγχρόνως.