Ξεμάκρυνε
και κάθισε μονάχη
στην άκρη του γιαλού
να ξαποστάσει
Σκουρόχρωμη μαντήλα
τυλιγμένη, γύρω απ’ το πρόσωπό της
η πατρίδα της,
όση της είχε απομείνει
Η υπόλοιπη ,
ερείπια και κομμάτια
μες το βλέμμα.
Πίσω της ένα πλήθος φορτωμένο
προχώραγε σκυφτό
Ζωές που είχαν γίνει ξαφνικά
αποσκευές και βάρος.

Πάει καιρός,
χαμένη μες το πλήθος,
πού θα έχει φτάσει τώρα πια
κανείς δεν ξέρει.

Γυναίκα ξένη,
που ξεμάκρυνες και ήρθες
στου υπολογιστή μου την οθόνη

Πάνω στην άμμο,
δίπλα στα βρεγμένα σου παπούτσια,
με την απαντοχή της πέτρας
σε βρήκε να κάθεσαι του φωτογράφου ο φακός
Έχοντας δει όλη τη φρίκη,
βράχος που μάζεψε
όλο τον άνεμο, όλη την αλμύρα , όλη τη βροχή
σιωπηλά το πέλαγος αγναντεύεις τώρα.