Ποιος είναι εκείνος ο θεός
ποτέ που δεν γιορτάζει
κι είναι ψηλός σαν ουρανός
και χαμηλά κοιτάζει

Φτερά τα χέρια μου ανοιχτά
τα πάθη μου βηματιστά
μες τον χορό αγιάζω
και τη ζωή δοξάζω
ξανά κι αναστενάζω

Ποια είναι εκείνη η χαρά
βαθιά που σε πονάει
κι αυτή η πρώτη η φορά
που μια ζωή κρατάει

Της ομορφιάς τα υλικά
είναι φωτιά και λάβρα
σ αγάπησα πεισματικά
και ντύθηκα στα μαύρα.