Ο γκρι στρατός προελαύνει στις έξι
βαριές μπάλες στους καρπούς
τους δείχνουν την ώρα
τους δείχνουνε τον δρόμο.
Η ανατολή τους ψιθυρίζει μιαν αρχή
μια νέα αρχή κάθε πρωί
πάντα ξυπνούσαν το πρωί,
πάντα ξυπνούσαν σε μια δύση.
Τα μετάλλια, τους δόθηκαν απλόχερα
έγραφαν το όνομα τους,
έγραφαν τα όνειρα τους
και τους έκρυβαν τον ήλιο.
Η πόλη κατοπτρίζεται στις γραβάτες
σφιχτές γραβάτες
σκληρές γραβάτες,
θηλιές που τους δένουν-την ζωή.
Οι τερμίτες δεν έχουν φτερά
ποτέ δεν είχαν
μόνο κοιλιές,
άδειες κοιλιές και δυνατά πόδια.
Μερικές φορές βλέπουνε το φως …
μια φιλική χειραψία
ανοίγει το παράθυρο στο περιβόλι,
μια αγνή καλημέρα
ξεκλειδώνει το δάσος με τις παπαρούνες,
ένα αυθόρμητο σφιχταγκάλιασμα
φιλοτεχνεί το δεκανίκι της ημέρας.
Οι τερμίτες πεθαίνουν στο φως …
Πόσο ωραία είναι το πρωί!
γι’ αυτούς που δεν φορούν γραβάτες
γι’ αυτούς που δεν κατατάχθηκαν
γι’ αυτούς που ξυπνούν μεσημέρι.