Ρέει λευκά η ώρα και ο θάνατος σιμά
βορά στα μαυροπούλια που κρώζουν πένθιμα
οι κέρβεροι στην πύλη σου έκλεψαν εχθές
το άσπρο σου μαντίλι που σκούπιζες μπογιές

Είναι λευκή η πόρτα και κόκκινη η μηλιά
πνιγμένος ο βαρκάρης με άγνωστη θηλιά
σαρακιασμένη η βάρκα σπασμένα τα κουπιά
στου Στύγα το ποτάμι να ‘χεις καλή ψαριά

Είναι πικρό το σκότος, το έρεβος παιδί
που κλαίει σαν κοιτάει μια ξένη ανατολή
θέλει να τρίξει η πόρτα να τρέξει στην αυλή
να σπάσει τα ρολόγια το φως να ξαναδεί

Μα άξαφνα η νύχτα γεμίζει ευωδιές,
ολόλευκα λουλούδια και πράσινες ελιές
για ξένη γη σαλπάρει σε άλλες εποχές
το άσπρο σου μαντίλι, που σκούπισες μπογιές