Μ εγάλο πάθος η σιωπή, που αφουγκράστηκα πολύ
Ε μπρός σαν στέφεσαι γυμνή στην άχλη των ματιών μου
Λ επτός μανδύας η σιγή, που τον φοράς απατηλή
Ί δια νεκρή ανατολή των αναφιλητών μου

Ν α πάω θέλω στο νησί, που το μνημόνευσαν τρελοί
Ά νθη του νου μου ενοχής, ποια θα μας ελυτρώσει…
Α υτό τ’ ανείπωτο νησί που εγκατέλειψαν δειλοί
Ν ύχτα, υπόσχεσ’ ιερή που ‘χαν πολλοί προδώσει.

Και θώπευαν το αν οι μέρες κι ανήμερες στο αν γυρνούσαν…