Μολυβένιος στρατιώτης σαν σκιά στη μέση του δρόμου
Με το βλέμμα στο πλήθος ακουμπά στα σκαλάκια του χρόνου
Σε μια σκέψη βουτά συναντά ένα άσπρο φουστάνι
Την κοιτούσε στα μάτια δειλά, τον ρωτάει τι κάνει

Ένας κύκνος μια μνήμη πετά, στου μυαλού του τη λίμνη
Το μολύβι στα μάτια κυλά, μια κηλίδα αφήνει
Ξεχασμένα τα λόγια και βαριά σχηματίσανε βράχια
Στου ονείρου τα κρύα νερά της μορφής της παλάτια

Σε ζηλεύω είχε πει μια στιγμή όταν μείνανε μόνοι
Με δυο σκίτσα μου, μοιάζει η ζωή κι ένα άδειο μπαλκόνι
Τσιμεντένια τα φώτα, μια γροθιά και ραγίσαν το τζάμι
των ματιών του, λευκά τα φτερά του εκείνου, ποτάμι.