Έπεσε σαν κύμα στην πυρωμένη άμμο
Που γεύτηκε αρμύρα απ’ την ανδρική ψυχή
Βρήκε ένα ρήγμα στου έρωτα το βάθρο
Πέταγαν οι γλάροι θωρώντας την στιγμή

Έσπαγε το κύμα στου μύθου της τον βράχο
Φύκια και κοράλλια στόλιζαν την γιορτή
Άφριζε η θάλασσα στο ράντισμα του πάθους
Άφηνε κοχύλια το άγγιγμα στη γη

Μα ξαφνικά αποτραβήχτηκε’ ίσως τον κέρδισε κάποια άμπωτη
ή μια αλυκή τον έκλεισε στα δίχτυα της μετατρέποντας
τον παφλασμό του σε ανάμνηση…

Μόνο τα θαλασσοπούλια που κρώζουνε στο βάθος
φέρουν τα μηνύματα του πράσινου βυθού
αλάτι σιγοκαίει στους κόκκους της επάνω
το πέλαγο χωλαίνει τον έρημο γιαλό.