«Σκοτεινός…
Του ανθρώπου ο δρόμος, γκρεμός
Μες το τίποτα σβήνει το φως
Και στο τίποτα φευγ΄ ο σκοπός».

«Μια στιγμή…
Το σπαθί του θανάτου σαν βγει
Απ’ της θήκης το μαύρο κελί
Μόνο θλίψη το σώμα βαστεί».

«Και εγώ…
Ένα φάσμα γυναίκας θολό
Μες τα πέπλα σαν ίσκιος γυρνώ
Και σουδάρι της νύχτας φορώ».

«Εσύ ζεις!!!
Μες τις φλέβες σου ρέει ζωή
Και ο πόθος για ξένο κορμί
Σαν τις ρίζες σε δένει στη γη»

«Τι φιλάς;
Το νερό του Κωκύτου πικρό
Μια σταγόνα στο στόμα κρατώ
Και για πάντα με δένει μ΄ αυτό»!