Τρία πουλάκια κάθονταν τα τρία μαυροπούλια
Κείνα που κρώζουν συμφορές και για καημούς μιλούνε
Το ΄να κοιτούσε στον βοριά και λέει τα περασμένα
Την Πόλη που κουρσέψανε την Πόλη που εχάθει
Τ΄ άλλο κοιτούσε στον νοτιά και κλαίει για την Σμύρνη
Το τρίτο το πικρόλαλο το πιο φαρμακωμένο
Με μάτια απ’ την άβυσσο το Χριστινιώ κοιτάζει
Για δες τε το ξανθόμαλλο τ΄ αγρίμι τ΄ ελαφάκι
Ο πόθος τους το έταξε του χάροντα νυφούλα
Άκουσες μάνα πως λαλούν πως κρένουν τα πουλάκια
Κι έχουν τα μάτια τους θολά της θάλασσας τον πάτο..
Πουλάκια είναι κόρη μου πουλιά είναι και κρένουν
Δώδεκα πτίλα πέσανε δώδεκα πτίλα μαύρα
Και κόπηκαν και έφυγαν και έπεσαν στη στέρνα
Μανούλα βλεπς τα πούπουλα πως χάθηκαν στη στέρνα?
Πούπουλα είναι κόρη μου αγέρας θα τα σέρνει.
Συρε καλή μου στο νησί στο μέγα μοναστήρι
Που χει σαράντα σήμαντρα κι ογδόντα δυο καμπάνες
Που χει εικόνα ιερή και λείψανα τ’ Αγίου
Και συναντά ο ‘σπερινός τον όρθρο κάθε μέρα
Εμπρός στην άγια τράπεζα το τάμα ν’ απιθώσεις
Να σε βλογήσουν τα ιερά να σε φυλά ο Άγιος
Η κόρη σαν ξεμάκρυνε και σαν την στράτα πήρε
Ευθείς γυρίζει στο πουλί με δάκρυα το ρωτάει
Πες μου πουλάκι μου κάλο και γω θα σε χρυσώσω
Φωλιά θα πλέξω να σταθείς και φρέσκο κανναβούρι
Στη μοίρα της Χριστίνης μου ο χάρος θα μακρύνει;
– Έχει καρφί βαθειά μπηχτεί και στέρεο θα μείνει!*

Το βραδ’ αραχνοΰφαντο τυλίγει το ζαρκάδι
Και της δροσιάς οι σταλαχτιές το δέρμα του σμαλτώνουν
Ο Λίβας πλέκει τα μαλλιά με φύλλα τα στολίζει
Και της νυχτιάς οι ευωδιές τα χείλια κοκκινίζουν
Του φεγγαριού η σελαγή μαντίλι στο κεφάλι
Που τα γλαρά ματάκια της στο φως του σιγοσβήνουν
Δώδεκ’ αγόρια κάθοταν σε πέτρινο πεζούλι
Δώδεκα’ αγόρια του σχολιού στην σκάλα περιμέναν
Την πέρδικα ‘νταμώνουνε λευκή και στολισμένη
Με τα γλαρά ματάκια της με πλόκους τα μαλλιά της
Με κόκκινα τα χείλια της το σμαλτωμένο δέρμα
Και το φεγγάρι κάλυμμα κορώνα στο κεφάλι
Τ’ αγόρια τ’ ορκιστήκανε στην παλικαροσύνη
Να μην στεριώσουνε ποτές να μην χαρούνε σπίτι
Να μην γευτούνε τα ψητά οι σούβλες να σκουριάσουν
Να μην μυρίσουνε κρασί ποτέ μην ξεδιψάσουν
Τον λόγο αν πατήσουνε να κλέψουν την Χριστίνη
Έμοιαζ’ η βάρκα με φαρί δίπλα στεφανωμένο
Καλπάζει με τον πόθο τους σε μακρινούς λειμώνες
Αρπάζουνε τους κάβους της τα γκέμια της τραβούνε
Χτυπούν με τα καλίγια τους την κουπαστή και πάνε.
– Έμπα καλή στη βάρκα μας να πάμε και να ρθούμε
… τραγούδι που θα πούμε.