Υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα περιφέρουμε τις σάρκες
από συνέδριο σε συνέδριο, περιάγουμε αυταπάτες
σε χαρακώματα σκαμμένα από χέρια προγόνων.
Μας θρέφουν ερινύες, ψηφίδες του μυαλού,
καταπίνουμε δολώματα κι αγκίστρια,
έχουμε χειροβομβίδες στο ’να χέρι,
στο άλλο πορτοκάλια.

Σε μια χώρα που τη λένε Οδαλίσκη, Συρία, ’Ιθάκη,
Παλαιστίνη, Τροία, Κουρδιστάν, Ονειρομένη,
παλιννοστούντες της Νέας Οικουμένης
βάζουν βλεφαρίδες στα δέντρα της πλατείας,
κόρες ματιών σ’ αμίλητα αγάλματα.

Τάνκς με παντούφλες γύρω απ’ το κρεβάτι μας,
τάνκς με τσαρούχια σ’ ώρες μεσημβρινής ανάπαυσης,
τάνκς με αρβύλες στο χειροπιαστό σκοτάδι
του σκοταδισμού.

Καμικάζι αυτοκτονίας πίσω απ’ του μπάνιου την κουρτίνα
προσεύχονται στην Ύβρη, στην Άτη, στη Νέμεση, στην Τίση,
ψάχνουν τη Σχιστή Οδό σε σαλόνια
με χαλιά που εικονίζουν θαλασσογραφίες και αντίσκηνα.

Άοπλοι πολίτες εξεγείρονται
για τον από μηχανής θεό της πλουτοκρατίας,
πάνοπλοι πολιτευτές παραλείπονται απ’ την ιστοριογραφία,
νεοφώτιστοι καιροσκόποι κατοικούν
στην παγιωμένη γεωμετρία της διαίρεσης.

Μάχες σε ξένα εδάφη, συρράξεις σ’ εδάφια των Γραφών,
σε ναζιστικά σφαγεία —τώρα υπουργεία και οίκοι ανοχής-,
σε φάμπρικες και σανατόρια,
σε υπολογιστές που βομβαρδίζονται από ειδήσεις,
σε υπολογιστές που βομβαρδίζουν αεροπλανοφόρα.
Πόλεμοι δανεικοί, όπως τα δάνεια των λέξεων,
που γίνονται κανόνας
στον επαναπατρισμό των παρενθέσεων.

Σε σιδερένιο παραπέτασμα εγκιβωτίζεται η Ανδρομάχη·
εργολάβοι πολέμων καλούν την προφήτισσα Κασσάνδρα
στης βουής την απλήρωτη καταιγίδα,
ο κήρυκας Ταλθύβιος σε ταξίδια νοητής ακροβασίας.

Τη ροϊκότητα της θάλασσας
συνοδεύουν θαυμάτων μινιατούρες
σ’ έναν κόσμο που γεννήθηκε μιγάς.

Επί τάπητος εκφάνσεις των χοών,
εθνοκαθάρσεις των γλωσσών, κίνδυνοι εξ ανατολών.
Παιχνίδια της ζωής στο μικροσκόπιο,
σαρκώσεις σε σαρώσεις των κομπιούτερ
κι ο θόλος της πατρίδας το δάπεδο αγγίζει.