Κοινή γνώμη στον ρόλο κοινής γυναίκας
σέρνει σε νέφη το έλκηθρό της.
Με βαμμένα νύχια γράφει ποιήματα,
μοιράζει θάλασσες στα υστερόγραφά της.

Σ’ ανελκυστήρες των χεριών ίσκιοι ετεροθαλείς,
κόκκινη θάλασσα από ύφασμα σατέν και αίμα,
προτού το νεροπίστολο σκοτώσει
τον πρώτο απεργοσπάστη ποιητή.

Ξένα ονόματα μυρίζουν στο παλτό της,
η φωνή της με λάθη ορθογραφικά.

Γυμνόστηθη η φύση της πρωίας,
γέννημα, υπόσχεση, πολλαπλασιασμός.
Μήτρες-μητριές απολεσθέντων ερώτων,
ρωγμές στιγμών χωρίς αιδώ,
εδώ, στο χωνευτήρι των λαών.

Άτρωτα τα χέρια
πριν απ’ το κούρεμα τ’ ουρανού,
πριν απ’ το κλάδεμα της αγάπης,
πριν απ’ τον θερισμό με άροτρα
σε κόσμο με άστρωτα φεγγάρια.

Στο μέλλον οι πνοές μας θα γίνουν
ξενοδοχεία γι’ αστέγους,
βροχές περισπωμένες
στον χαρτοφύλακα των φιλημάτων.

Πριν μου τινάξεις τη στάχτη απ’ τα μάτια,
θα ποτιστούν μ’ άγιασμα όχθες ιστοριών
κι εσύ σε μια γωνιά θα ρωτάς τον Οιδίποδα
γιατί έβγαλε τα μάτια του.