Μάτια ξεπλένουν αγωνίες σε γωνίες
προσώπων που εφευρίσκουμε,
αναρριχώνται σε πλαγιομετωπικές
συγκρούσεις σκιρτημάτων.
Επάνω σε ψηφιδωτά η χλόη αφουγκράζεται
θρύψαλα κι αναμνήσεις.

Ο Μωυσής, αδιάβαστος και πάλι,
δεν θυμάται τις Δέκα Εντολές.

Στη Χώρα των Σκαιών ομόσπονδο το παρελθόν,
ομογάλακτο,
διζωνικό,
αμάρτημα προγόνων,
προπατορικό.

Ζωή αναμασάει φύλλα δάφνης,
εισπράττει περιτέχνως χαράτσι των χειλιών.
Αισθήσεις κυματίζουν σημαιοφόρες.

Μια πόλη μες στη θάλασσα είναι τα όνειρα μας
κι οι εμιγκρέδες ψάχνουν ουρανούς.
Ασυνόδευτοι πρόσφυγες τα βήματά μας,
αντίσκηνο επικλινές η μνήμη,
διασπορά ψευδών ειδήσεων το μέλλον.
Θεμίξενη μοίρα ταξιδεύει μέχρι το επανιδείν
και τα πουλιά με τα καπέλα
κελαηδούν σε τόνο συνθηματικό.

Αναδιφήσεις θαλασσών, άνεμοι γλωσσοδέτες,
ο ιδανικός μετανάστης
δανεικός ποιητής των αισθημάτων.

Στην ιματιοθήκη των ματιών
όλα σε κατάσταση σκιάς.