Ρωγμές διατρέχουν τα Καβάφεια Τείχη
σε περιθώρια σχισμένων τετραδίων,
σε άκλιτα μέρη σαρκός,
σε ροκανισμένα έδρανα δακρύων,
σε άγονες γραμμές του νόστου.

Διαπερνούν ηλεκτροφόρα σύρματα σε φράχτες,
μαχαιρώνουν τον ήλιο με το βλέμμα,
κρατιούνται από χειρολαβές των δέντρων,
αφαιρούν ταμπέλες απ’ τους δρόμους,
τις τοποθετούν στο κορμί της Ιστορίας.

Σκοντάφτουν στη χειραγώγηση του πλήθους
που συντάσσει καινούργιο ερμηνευτικό λεξικό,
στη μετεξεταστέα σύγκλιση οραμάτων,
στην προπαγάνδα των ειδήσεων,
στην τηλεκατευθυνόμενη σκέψη,
στις ανασφάλιστες υποσχέσεις,
στα δελτία παροχής υπηρεσιών,
στον συλλαβισμό των παραισθήσεων,
στην ούρα της κραυγής,
στην ξενιτεία των λυγμών,
στο ντεκολτέ της κατοχής.

Μεγαλωμένες στην άκρη του γιαλού,
κοιτάνε το πλοίο που όλο φτάνει
κι όλο φεύγει μεσ’ από τα δάκτυλα τους.