.Γεννιόμαστε απ’ τον θυμό, γινόμαστε όνειρα
σε κατ’ οίκον περιορισμό
με το κλάμα δημοσία δαπάνη.
Λείψανα άστρων σε συρτάρια μ’ αμαρτήματα —
έρεβος και κύματα θαλάσσης.

Αιώνες κρυβόμαστε σε βαθιά χαρακώματα.
Γεννιόμαστε σ’ αντίσκηνα,
πεθαίνουμε σε δωμάτια πολυτελείας
με φόρο υποτελείας σε μύθους προπατορικούς.

Τα χρόνια κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας,
τα κλειδιά του Έθνους στο απέραντο γαλάζιο που ξεφτίζει.

Μας διατρέχουν φυλλοβόλα τεχνάσματα άνυπακοής
το δικαστήριο αποφαίνεται
πως δεν συντρέχει λόγος αυτογνωσίας.
Μετρώντας όμως τα κουκιά της ‘Ιστορίας
κάποτε θενά γενούμε δέντρα με ρίζες
απ’ τ’ ουρανού την οροφή μέχρι τον ‘Άδη.

Απλώνουμε οπωροφόρα θάλασσα σ’ αειθαλή χαμόγελα,
ενώ πάντα κρατάμε τη σιωπή στο χέρι
κι αναρωτιόμαστε ποιο είναι του Θεού
το τεκμαρτό εισόδημα, σε ποιο κόμμα πιστεύει
και αν δηλώνει κάθε χρόνο πόθεν έσχες.

Με κεντίδια ο κόσμος ταξιδεύει
σε γλυκάδες και φιλήματα χεριών
κι οι ενασχολήσεις της μελαγχολίας
αναβάλλονται διά παντός.

Μεσ’ απ’ τις γρίλιες των ματιών
φιγούρες παρελαύνουν με σκισμένο βλέμμα.
Τι κι αν κάποτε χωρούσαν σ’ ολόλευκο χαμόγελο;
Τώρα τρικλίζουν βουτηγμένες σε αλκοόλ
με δόντια σαπισμένα.

Πριν επιστρέφουμε στ’ ανακαινισμένα μας κλουβιά,
κάποιος μας λογοκρίνει,
μας παίρνει απ’ το στόμα το φαΐ
κι εμείς συλλογιζόμαστε πως κουβαλούσαμε παλιά
πολλά σακιά στην πλάτη·
κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους της αποθήκης,
ξεχορταριάζαμε τον ουρανό.

Παίρνουν τότε τα δέντρα τις ρίζες τους και φεύγουν.