Ξεκίνησα σαν όλους με συνθήματα
με όνειρα και ποιήματα φτιαγμένος,
τους φίλους μου τους διάλεγα απ’ τα θύματα
στη μέση έχω μείνει κουρασμένος.

Με πάτησαν τα ίδια μου, αχ, τα βήματα
τα πόδια μου κι αυτά με προσπεράσαν,
πρόσωπα δεν θυμάμαι μόνο σχήματα
τα ξέχασα κι εκείνα με ξεχάσαν.

Κι αν κάτι ακόμα αντέχει και δεν πέθανε
τη δίψα με νερό να ξεγελάω,
η μάνα μου που μ’ έβρισκε που μ’ έχανε
στη θάλασσα μαζί της να μιλάω.

Στις πλάτες μου το βάρος πως δε μπόρεσα
στα χέρια δυο μωρά θα κουβαλάω
κι αν σε ότι ονειρεύτηκα δεν χώρεσα
μόνο μπροστά δεν έχω αλλού να πάω.