Έφερε πάλι ο λογισμός στη σκέψη,
τη μορφή σου
και πέρασα -στα ψώματα-
λίγες στιγμές μαζί σου.

Στης Παναγιάς τον πέργυρο,
σ’ είχα πρωτοφιλήσει,
κ’ είχα χαράξει ″σ’ αγαπώ‶
στην πέτρα, να μην σβήσει.

Κι έχω ανάγκη να σε ιδώ, τόσο πολύ που βάνω
την τρέλα από τη λογική, ένα σκαλί πιο πάνω.

Χριστέ κ’ ήντά ‘ναι η ομορφιά,
Θέ μου κ’ ήντά ’ν’ τα κάλλη
και μπλιό μου δεν τη νταγιαντώ
του έρωτα τη ζάλη.

Στου έρωτα και στου κρασιού
τη μέθη να μπερδέψω,
και να μην έχω βασιλιά,
σε πράμα να ζηλέψω.

Γιατί ‘χω ανάγκη να σε ιδώ, τόσο πολύ που βάνω
την τρέλα από τη λογική, ένα σκαλί πιο πάνω.